Birds in Paradise
Jacolby
Satterwhite
“With Green Screen I could explore the fifth dimension of what I couldn’t do when I was restrained to the canvas. “ – Jacolby Satterwhite
In deze ruimte word je begroet door een bericht van Jacolby’s overleden moeder, Patricia Satterwhite – zelf ook kunstenares. Het neon element is een reproductie van haar tekst in haar handschrift: “wanneer we deze klei verlaten, bestaan we in geest nog steeds”. Een boodschap die gloeit van tederheid en optimisme. Patricia maakte in haar leven duizenden tekeningen – meestal diagrammen van huishoudelijke machines en apparaten. Naarmate haar schizofrenie vorderde, merkte Jacolby dat deze tekeningen evolueerden van functionele, realistische structuren naar abstracte, poëtische creaties. Dit inspireerde hem om haar tekeningen te verzamelen en om te zetten naar nieuwe, energieke scènes en werelden – omlijst met muziek en haar a capella-zang.
Via twee schermen worden we binnengeleid in een explosieve wereld van CGI-clubgangers in mechanische landschappen. Jacolby kiest in deze werelden voor een lens van Afro-Futurisme. Hiermee creëert hij een sciencefiction wereld waarin de zwarte diaspora opnieuw in contact wordt gebracht met hun afkomst. Deze wereld is echter niet zo makkelijk te beoordelen: is dit de hemel of de apocalyps? In het werk zien we Jacolby’s gechoreografeerde dans en bondage-spel. Jacolby gebruikt deze rituelen om trauma te verwerken en het lichaam te zuiveren. De uitingen zijn divers, sommigen herkennen we als performance kunstwerken die geworteld zijn in Nigeriaanse mythen over watergeesten, andere krijgen vorm in trage catwalkperformances. Dit is een voortdurende oefening van zelfvernietiging, heruitvinding en wedergeboorte.
Voor Jacolby komt verlangen voort uit “eerdere ervaringen en informatie” en is schaamteloze seksualiteit een manier om creativiteit te bevrijden. Met autodidactische technieken voor muziekproductie, verwerkt hij zowel de visuele taal als het geluid van de clubcultuur. Daarbij herschept hij de ruimte van expressieve vrijheid die hij daar vond. Door de muziek van zijn moeder te samplen, lijkt het het alsof ze heeft meegewerkt aan deze nieuwe wereld. Het samenstellenvan de animaties bleek zo’n arbeidsintensief proces voor Jacolby, dat het zijn ruggengraat beschadigde. Toch was het maken van dit werk noodzakelijk voor hem. Dankzij zijn kunst verwerkte hij op een krachtige manier moeilijke emoties en verloste hij zichzelf van zijn verdriet. Nu zijn moeder dankzij zijn werk voortleeft in de kunst, is dit werk met recht een monument voor een geliefde te noemen.
Jacolby Satterwhite | geb. 1986, VS
Het werk van Jacolby Satterwhite is internationaal gepresenteerd op tal van tentoonstellingen en festivals, waaronder meest recentelijk in MoMA PS1, Tate (2022), Haus der Kunst, München (2021); Gwangju Biënnale, Gwangju (2021); Wexner Center for the Arts, Columbus, OH (2021); Whitechapel Gallery, Londen (2019); Museum voor Moderne Kunst, New York (2019); Foundation Louis Vuitton, Parijs (2018); New Museum, New York (2017). In 2019 werkte Satterwhite samen met Solange Knowles aan haar visuele album, “When I Get Home”.