“My kind of art can be compared with the art of the photographer or the cinematographer or the documentary maker, it is showing something that exists, like the fractal exists. I didn’t create it, I didn’t come up with it, I found it. And I’m trying to show that journey of discovery and that is where the creative part comes in.” – Julius Horsthuis
Mensen zochten in het verleden al vaak naar een goddelijke betekenis van vormen en patronen in gebouwen, die onze wereld proberen te verbinden met hogere machten. Denk dan aan de heilige geometrie van kerken, piramides en staande stenen. Geleid door een onzichtbare logica, bloeien kristallen en ontstaan sterrenstelsels en zwarte gaten. Voegden wij als mens deze structuur toe of zijn we getuige van de innerlijke werking van het universum waarin materie zichzelf rangschikt volgens alomtegenwoordige formules?
In ‘Foreign Nature’ maakt Julius Horsthuis gebruik van computer gegenereerde ‘fractals’. Fractals zijn het resultaat van verschillende wiskundige formules. Hij maakt ze zichtbaar met Mandelbulb3D, software van een mysterieuze maker met de codenaam “Jesse”. Deze vormen zijn natuurlijke objecten – ze lijken op zichzelf, wat betekent: of je nu in- of uitzoomt, de code die ze definieert, herhaalt het geheel. Wanneer micro-spiegels macro zijn (atoom → cel → zonnestelsel), zijn grootte en schaal onmogelijk te definiëren. Horsthuis ziet zijn werk meer als een naturalist of documentairemaker dan dat van een schilder of (digitale) architect. De ruimtes die we tegenkomen, zijn niet door hem vooropgezet, maar gescout en vastgelegd. Hij ontdekte deze buitenaardse landschappen en sci-fi kathedralen en componeerde er scènes mee. De formules zelf zijn niet door wiskundigen gecreëerd, maar ontdekt. Net als land- of atomaire elementen worden ze vaak vernoemd naar hun ontdekkers (zoals te zien is met de Sierpinski-formule, de Koch Cube en Julia Space).
‘Foreign Nature’ is een meeslepende lichamelijke ervaring die zich als een drug door je bloedbaan verspreidt. De beelden roepen sensaties op die vaak worden vergeleken met het effect van LSD of DMT en spreken een hoger bewustzijnsniveau aan. Tegenwoordig is technologie psychoactief – dat betekent dat wiskundige formules kunnen worden gebruikt om je ziel te bereiken buiten je zintuigen. Om dit effect nog verder te versterken heeft componist Ben Lukas Boysen een speciale soundtrack voor het werk gemaakt.
Kunnen we deze mutaties vieren en toegeven dat er een hogere wet bestaat? We weten nog niet of onze buitenaardse buren dezelfde zuurstof ademen als wij of wat de kleur van hun zonnen is – maar we weten wel dat als onze fysica zich uitstrekt tot hun planeten, er planten groeien en wolken ontstaan onder dezelfde wetten als de onze. Deze ‘fractals’ zorgen ervoor dat we herhaling mogen verwachten op lichtjaren van ons vandaan.
Julius Horsthuis | geb. 1980, Amsterdam
Julius Horsthuis is een digitale kunstenaar die vrijwel uitsluitend fractals gebruikt. Zijn werk was te zien in het Academy Award winnende films “Manchester by the Sea” (2016) en “Koning van Katoren” (2012) en op muziek- en kunstfestivals over de hele wereld, waaronder Coachella Music and Arts Festival, IDFA, Art Futura en SAT symposium Montreal.
Ben Lukas Boysen | geb. 1981, Berlijn
Ben Lukas Boysen is componist, producer en sounddesigner. Hij heeft carrière gemaakt door ongebruikelijke geluiden om te zetten in meeslepende muziek. Hij heeft meerdere albums geproduceerd (veel onder de alias HECQ) en leidde talrijke workshops over compositie, geluidsesthetiek en het creëren van aangepast geluidsontwerp voor films, commercials, videogames en installaties. Boysens eerste filmmuziek voor ‘Restive’ ging in première in 2011, gevolgd door zijn debuutalbum onder zijn eigen naam in 2013 en de bekroonde soundtrack voor de Sony Playstation-game ‘Everything’, in 2016.